MUNTING DAHON NG LAUREL: SAWI

PASASALAMAT

Likas na sa tao ang magpasalamat. Kaya gagamitin ko itong prebilehiyo upang buong puso kong pasalamatan ang mga naging inspirasyon ko para makagawa ng mga sulating pampanitikan at nawa’y magsilbi itong behikulo para mapabuti ang kung anuman ang meron ako.

Sa lahat ng mga taong nagbigay sa akin nang anumang klaseng inspirasyon – batid man ninyo o hindi – salamat. Hindi dahil sa ayaw kong isa-isahin ang inyong mga pangalan ngunit baka may makalimutan ako at baka ito pa ang dahilan para ako’y inyong kamuhian. Nagpapasalamat rin akong lubos sa aking mga magulang sa walang sawang pag-iintindi sa aking mga kamalian. Inspirasyon ko kayo dahil kahit gaano pa kahaba o kaikli ang daang aking tinatahak, nagsisilbi kayong tanglaw at gabay para makarating nang matiwasay sa aking paroroonan at higit sa lahat sa Maykapal na tanging nakaaalam sa kwento ng aking buhay.

Thursday, March 27, 2014

SAWI

Nakikita mo ba ang iyong bansang dakila?

Waring walang nabubuong magandang balita

Hindi ka ba natatakot at natataranta?

Saan ka patutungo? Saan? Parang wala na

Nagbubulag-bulagan sa mga kaganapan

O baka alam mong wala nang kahahantungan

Ang pagmamahal mo sa iyong inang bayan

Ay wala nang natitirang kapayapaan

Mga ngitngit at delubyo ng kalikasan

Patunay lamang na ang tao ay gahaman

Sakim sa mga personal na kaginhawaan

Kawawa naman ang aking bansang naiiwan

No comments:

Post a Comment

TUNGKOL SA AWTOR

Ako si Mariel Darell Basilio, hindi ko alam kung bakit ako nawiwili masyado sa aking pangalan. Bakit nga ba? Lalake akong ipinanganak pero babae akong lumaki. Naniniwala akong panandalian lamang ang sa pisikal na aspeto. Mananatili akong babae sa puso at sa aking diwa.

Paborito kong pagkain ay siomai, fries at burger isama mo na rin ang brazo de mercedes pero dahil mahal ang mga ito, kornik na lang. Iyong kornik na bida o di kaya’y boy bawang na tinatago-tago ko pa sa loob ng aking bag para di makita ng mga siba kong kakilala.

Mahilig ako sa aso. Sa katunayan, may alaga akong aso ngayon, si Sigmund, isang babaeng japanese spitz, bigay ng isang taong malapit sa aking puso. Mga isang metro ang lapit. Sa aso ko lahat sinasabi ang aking mga sikreto. Malihim kaya alam kong mapagkakatiwalaan.

Ako iyong tipo ng taong hindi mo dapat sineseryoso palagi ang mga sinasabi. Kapag ako lamang ang nagsabing maganda ka, magtaka ka na. Maraming ulit kang dapat kumunsulta sa salamin bago ka maniwala. Subalit masasabi mong ako ay isang tunay na kaibigan, dahil hindi ko kailangang ipagkanulo sa kasamaan ang aking mga kasama para lamang sa pansariling interes at kapakanan lamang.

Masayahin akong tao, magiliw. Pero sa likod ng mga halakhak at ngiti ay isang anyong iba ang nakakubli. Desperadong makakuha ng wastong paghuhusga at normal na trato dahil nga ako’y iba, iba sa karamihan. Kung makikita mo man akong nag-iisa, yun ang mga sitwasyong hinahabol ako ng reyalidad na ako’y iba at kailanman ayokong manatiling iba.